บทที่ 0002

“ทำไมคล้ายเสียงของหม่าเสี่ยวเยี่ยนจัง” เนี่ยเฟยคิดในใจ นี่ขนาดคนเฝ้ายามก็กลับไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้ยังมามั่วกับใครในออฟฟิศอีก เนี่ยเฟยฉุกคิดไปถึงว่าปกติทุกคนเคยแอบนินทาว่าหม่าเสี่ยวเยี่ยนกับเผิงเจิ้งเซิ่งมีซัมติงกันอยู่

หรือว่าจะเป็นท่านเผิง? งั้นก็สนุกล่ะสิ เมื่อนึกถึงตรงนี้ เนี่ยเฟยก็แอบขึ้นไปยังทางเดินชั้นสาม ก้มตัวลงค่อย ๆ คืบคลานไปทางห้องทำงานของเผิงเจิ้งเซิ่ง

อาจเพราะเห็นว่าเป็นกลางคืน ผู้คนต่างกลับไปหมดแล้ว ห้องทำงานของเผิงเจิ้งเซิ่งจึงแค่แง้มประตูไว้เฉย ๆ ข้างในยังเปิดไฟสว่างอยู่ มองผ่านประตูไม้ที่หนักและหนา เนี่ยเฟยยื่นหน้าเข้าไปดู

“แมร่งเอ๊ย ใคร ๆ ก็บอกว่าผู้หญิงอายุยิ่งมากก็ยิ่งเร่าร้อน ลีลาก็ยิ่งเด็ด!” เผิงเจิ้งเซิ่งฟาดพั่วะเข้าให้ที่สะโพกของผู้หญิงพร้อมพูดสบถต่อ “ไอ้คนพูดแมร่งเข้าใจผู้หญิงซะจริงเชียว”

มองดูบรรยากาศภายในห้อง เนี่ยเฟยเห็นหม่าเสี่ยวเยี่ยนในชุดรัดรูปที่ปกติมักชอบใส่ พร้อมถุงน่องสีเนื้อกำลังโยกย้ายอยู่ตรงหน้า รวมถึงกางเกงในหลากสีก็ถูกถอดตั้งโด่เหมือนกับจุดธูปไว้ ตอนนี้มาเห็นลีลาเร่าร้อนของผู้หญิงคนนี้ตรงหน้า ทำเอาร่างกายท่อนล่างของเขาเกิดความเขม็งเกลียวจนแทบอยากเจาะรูลงพื้น

“จุ๊ ๆ ไอ้เลขาเผิงก็ช่างแน่จริงโว้ย” เนี่ยเฟยคิดในใจ ยิ่งมองดูริมฝีปากแดงของหม่าเสี่ยวเยี่ยนที่หอบไม่หยุด ถึงรูปปากค่อนข้างหนาหน่อย แต่ดูแล้วดันมีความเร้าใจชะมัด

“ดีแล้วที่สั่งงานให้เราเยอะ ๆ จะได้เห็นเรื่องงามหน้าของแกเข้า” เนี่ยเฟยคิดในใจอย่างโกรธเคือง เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาก็แอบหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นพอใช้ที่เพิ่งซื้อมาใหม่ ปิดไฟหน้าจอแล้วเริ่มทำการถ่ายทันที...

เสียงร้องของหม่าเสี่ยวเยี่ยนดังขึ้นเรื่อย ๆ ดังจนเผิงเจิ้งเซิ่งต้องรีบปิดปากของเธอไว้ ยังจะมีเสียง ‘อื้อ ๆ ๆ’ ลอดออกมาอีก เนี่ยเฟยพยายามนึกภาพการขยับอย่างบ้าคลั่งของหม่าเสี่ยวเยี่ยน อีกมือก็คอยกำน้องชายของตนไว้

รอจนทั้งคู่ใกล้เสร็จกิจแล้ว เนี่ยเฟยจึงคลานไปด้านหลัง ด้านข้างห้องทำงานของเผิงเจิ้งเซิ่งจะเป็นห้องประชุม ปกติจะไม่ล็อคประตูไว้ เนี่ยเฟยจึงแอบเข้าไปได้ง่าย ๆ พร้อมพิงที่ประตูและเงี่ยหูฟังต่อ ห้องข้าง ๆ มีเสียงใส่เสื้อผ้าและจัดเก็บสมรภูมิสู้รบให้เรียบร้อย

รออีกครู่ใหญ่ทั้งสองคนจึงได้ออกมา เนี่ยเฟยรอจนได้ยินเสียงประตูเหล็กชั้นล่างดังขึ้น มีเสียงรถยนต์แล่นหายไปไกลแล้วจึงค่อยยืดหลังขึ้นมา เดินไปห้องทำงานของเลขาและเริ่มทำงานต่อ

แต่อารมณ์ของเนี่ยเฟยกลับดีขึ้นมาก จนถึงเวลาเกือบรุ่งสางจึงได้เสร็จงานในมือทั้งหมด เนี่ยเฟยหยิบมือถือขึ้นมา เปิดดูคลิปเมื่อครู่นี้ ตอนนี้มีหลักฐานของหม่าเสี่ยวเยี่ยนอยู่ในมือ เนี่ยเฟยเกิดความคิดกระทั่งให้ผู้หญิงคนนี้มาโยกย้ายอยู่บนร่างของตนบ้าง

เช้าวันจันทร์ เนี่ยเฟยมาถึงสำนักงานเทศบาลก่อนเวลาเข้างานเสียด้วยซ้ำ เพิ่งเลี้ยวไปด้านหลังอาคาร ตั้งใจจะไปโรงอาหารหาอะไรกินสักหน่อย ก็เห็นหม่าเสี่ยวเยี่ยนเดินออกจากโรงอาหารมาพอดี

ผู้หญิงคนนี้ยังคงอยู่ในชุดกระโปรงสั้นรัดรูปและถุงน่องสีเนื้อเหมือนเดิม พร้อมส่ายสะโพกไปมา เนี่ยเฟยนึกถึงภาพความบันเทิงของเธอกับเผิงเจิ้งเซิ่งเมื่อคืนวันศุกร์ โดยเฉพาะร่างกายส่วนนั้น จึงอดไม่ได้ที่จะมองไปยังส่วนล่างของหม่าเสี่ยวเยี่ยน

“ทำไมป่านนี้เพิ่งมา?” หม่าเสี่ยวเยี่ยนเห็นเนี่ยเฟยก็รีบชักสีหน้าทันที “งานวัสดุที่สั่งไปตอนวันศุกร์ เรียบร้อยแล้วหรือยัง?”

“เรียบร้อยนานแล้วครับ” เนี่ยเฟยเกือบจะหลุดปากออกไปว่าคืนวันศุกร์ได้ทำโอทีถือว่าดีมาก เคราะห์ดีที่ยั้งปากไว้ทัน เรื่องนี้ถ้าพูดออกมา มิเท่ากับเปิดเผยว่าการแสดงหนังสดของพวกเขาในคืนนั้นถูกเขาพบเห็นเข้าหรอกเหรอ

“ตาเธอจ้องมองอะไรยะ?” หม่าเสี่ยวเยี่ยนรู้สึกได้ว่าสายตาเนี่ยเฟยไม่ปกติ เพราะกวาดขึ้นกวาดลงต่อร่างอวบอั๋นของตนอยู่หลายรอบ เลยตะคอกอย่างไม่พอใจออกไป ทั่วทั้งเทศบาลนี้ก็มีแค่เนี่ยเฟยคนเดียวที่เป็นคนบ้านนอก นอกนั้นมีบ้านอยู่ในตัวอำเภอหงหยาทั้งสิ้น การถูกคนบ้านนอกมองอย่างสำรวจแบบนี้ หม่าเสี่ยวเยี่ยนรู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยาม

“มาก็ดีแล้ว ฉันมีงานจะให้เธอทำอีก” หม่าเสี่ยวเยี่ยนยืนกอดอกด้วยมาดของหัวหน้างาน

เนี่ยเฟยหยุดชะงัก คิดในใจว่านังคนนี้เรื่องมากจริง ยังไม่ทันกินอาหารเช้าก็โยนงานมาให้ทำ สายตาเขาจึงเหลือบไปทางโรงอาหาร ซึ่งมีของอร่อยอยู่มากมาย และทุกวันจันทร์เนี่ยเฟยเป็นต้องมาฝากท้องไว้ที่นี่ “หัวหน้าหม่า ผมยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยครับ...”

“แล้วมาโอดครวญอะไรแถวนี้ ทำไมไม่กินมาจากบ้านก่อน? เห็นว่าที่นี่อาหารดีกว่า เลยจะมากินล้างกินผลาญหรือไง?” หม่าเสี่ยวเยี่ยนทำหน้าดูหมิ่นดูแคลน “ อีกอย่าง แค่อดมื้อเดียวไม่ทำให้ตายหรอก”

“ครับ ๆ ว่าแต่จะให้ผมทำอะไรครับ” เนี่ยเฟยพอเห็นความดุของผู้หญิงคนนี้ ก็ได้แต่คิดในใจว่าอดทนหน่อย อย่างมากเดี๋ยวไปซื้อซาลาเปาข้างนอกกินประทังก็ได้

“วันนี้ในตำบลจะมีกิจกรรมทำความสะอาด ให้โรงเรียนมัธยมและประถมส่งนักเรียนและเด็กไปช่วยกันกวาดถนน และช่วยเคลียร์ขยะที่ถนนด้านตะวันออกให้หมด” ไหนๆ ก็เจอเนี่ยเฟยแล้ว หม่าเสี่ยวเยี่ยนเลยสั่งงานรวดเดียวให้จบซะเลย

“เราเป็นเจ้าหน้าที่เทศบาล จะไม่ทำอะไรก็กระไรอยู่ กำนันกัวสั่งมาว่า ให้เราส่งเจ้าหน้าที่สักสิบคนไปช่วยเคลียร์จุดทิ้งขยะ ตอนนี้ได้แรงงานในตำบลมาเก้าคนแล้ว ขาดอีกคนให้เธอไปเสริมแล้วกัน”

“หัวหน้าหม่า แต่ว่า ในเมื่อหาได้เก้าคนแล้ว จ้างอีกคนจะลำบากตรงไหนกันล่ะครับ” เนี่ยเฟยฟังแล้วก็ให้นึกโมโห จุดทิ้งขยะฝั่งตะวันออกของตำบล นั่นเรียกว่าเป็นจุดทิ้งได้เหรอ เพราะอยู่ติดกับตลาด จึงเป็นที่รองรับพวกผักเน่าเอย ขยะจากร้านรวงต่างๆ ไปสุมไว้ที่นั่นหมด ปกติแค่เดินผ่าน มีลมพัดมาหน่อยเดียวก็ได้กลิ่นชวนอ้วกแตกแล้ว

“จ้างคนไม่ต้องใช้เงินหรือยะ?” หม่าเสี่ยวเยี่ยนถลึงตาใส่เขา “ที่จริงตำบลนี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำอยู่แล้ว เธอเป็นลูกจ้างชั่วคราวถ้าไม่ทำพวกนี้แล้วจะทำอะไร จ้างมาเดินเล่นเหมือนกุ๊ยหรือไง แล้วดูสารรูปตัวเองเข้า นึกว่าเป็นเจ้าหน้าที่เทศบาลจริง ๆ เหรอ”

“หัวหน้าหม่าครับ พูดดี ๆ ก็ได้ อย่าหลอกด่าทางอ้อมสิครับ” เนี่ยเฟยฟังคำพูดของหม่าเสี่ยวเยี่ยนแล้ว ในใจก็บันดาลโทสะ เธอเองก็ใช้รูปร่างไต่เต้าไปมีอะไรกับเผิงเจิ้งเซิ่งเหมือนกัน ไม่งั้นจะขึ้นถึงตำแหน่งหัวหน้าอย่างวันนี้ได้เหรอ

“ฉันจะด่าแกแล้วทำไมยะ” หม่าเสี่ยวเยี่ยนเห็นเนี่ยเฟยกล้ามาโต้เถียง ทั้งที่ปกติดูเป็นคนว่านอนสอนง่าย วันนี้ถูกผีเข้าหรือยังไง “ขอบอกให้รู้ หัดเจียมเนื้อเจียมตัวซะบ้าง ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ไปทำ อย่าริทำให้ฉันไม่พอใจ ไม่งั้นฉันจะเฉดหัวแกออกเมื่อไหร่ก็ได้”

“เหอะ ๆ” เนี่ยเฟยหัวเราะหยัน ในเมื่อหม่าเสี่ยวเยี่ยนพูดถึงขนาดนี้แล้ว เราคงไม่ต้องอ้อมค้อมอีก ภาษิตว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา งานนี้ตายเป็นตาย ไหน ๆ เธอก็มีความลับอยู่ในมือเราแล้ว จะกลัวอะไรอีก “แล้วคุณมีอะไรวิเศษนัก ก็ต้องพึ่งผู้ชายกว่าจะมาถึงตำแหน่งวันนี้เหมือนกัน”

“เนี่ยเฟย” หม่าเสี่ยวเยี่ยนได้ยินเนี่ยเฟยพูดดังนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที กลายเป็นบูดบึ้งน่ากลัว “แกมาพล่ามอะไร ลองปากเสียดูอีกที ฉันจะตบปากแกซะ ขอบอกให้รู้ แกถูกไล่ออกเดี๋ยวนี้แล้ว ไปรับค่าจ้างที่ห้องบัญชีแล้วไสหัวไป ไปไกล ๆ เลย!”