KABANATA II Isang boring na araw na naman ito para sa akin. Naglalakad ako ng makita ko si Venuz na tila tulala maglakad papunta sa classroom namin kaya binunggo ko lang ito ng braso ko, tila gulat na gulat siyang napatingin sa ‘kin. “Oy, ikaw pala sis!” napailing na lang ako dito. “Puyat ka na naman, ‘no?” Madalas kasi siyang ganiyan pag napupuyat, tulala.  “Oo sis. As usual, movie marathon na naman mag-isa,” alanganing tawa nito at nag peace sign pa siya sa ‘kin. Napailing na lang ako sa kaniya at hindi na nagsalita pa dahil alam niya naman na hindi ko rin forte ang magsalita nang magsalita.  Tahimik lang kaming naglalakad nang may biglang sumabog, nakita ko rin na nagsisitakbuhan ang ibang mga estudyante. Hinawakan ni Venuz ang estudyanteng tumakbo patungo sa amin.  

Third Person POV “Please welcome, Miss Sanchez!” Isang babae ang lumabas sa entablado na naka-bodycon dress na talaga namang bumagay sa kaniyang balingkinitang katawan. May suot pa itong killer heels, ang kaniyang make-up ay tama lamang sa kaniyang mala-anghel na mukha. Ngunit, sa loob nito ay wala lamang. Hindi nababakasan ng kaba at nakangiti itong humarap sa entablado. Maraming ilaw na galing sa camera ng mga media at photographer. Iba’t-ibang klaseng media personality ang dumalo sa kaniyang press conference sa gabing ito. Ang press conference na ito ay napapanuod hindi lamang sa bansa nila, kundi pati na rin sa ibang bansa. Inaabangan ng karamihan dahil hindi lamang sa impluwensya ng Sanchez Family, kundi sa babaeng nakatayo ngayon sa entablado at nakangiting nakaharap sa kanila ngayon. “Okay, we can start now,”

Third Person POV   “Okay ka lang ba?” nag-aalala na tanong ni Venuz sa babae.   “O…Oo. Maraming salamat pala sa inyo, lalo na sa ’yo,” nahihyang usal nito kay Angelica.   “Wag kang magpasalamat, hindi ako tumulong para sa ’yo,” walang gana nitong sabi at tinuloy ang pagbabasa sa libro na kaniyang hawak.   Nasa field sila ngayon, maayos na rin ang lugar na pinagsabogan ng bomba noong mga nagdaang araw. Nakaupo sila sa lilim ng malaking puno.   “Sis naman!” pagsaway ni Venuz sa kaniyang inasal na kinataas lang ng kilay ni Angelica.   “Wag mo na lang pansinin ‘yang kaibigan ko,” hinayaan na lang ito ni Venuz at kinausap muli ang babae.   “Ano nga palang pangalan mo?”   “Aaliyah, kayo ba?”   “Ah, ako si Venuz. Siya naman si Angelica.”   “May tanon

"Nasaan na kaya 'yon si Angelica?" tanong sa isip ni Venuz habang mag-isang naglalakad papunta sa kanilang classroom.  Kahapon pa kasi wala ang kaibigan niya pagkatapos ng mga nangyari kahapon ng umaga, nagpaalam lang ito sa kaniya saglit na pupunta ulit sa kaniyang opisina ngunit hindi na nakabalik hanggang magpa-dismissed na ng klase.  "Hays. Iyong babae na 'yon talaga kahit kailan parang kabute, mawawala tapos biglang susulpot," inis na turan niyang muli sa kaniyang sarili.  Pagpasok niya sa klase ay naabutan niya ang Vermin na ando'n, ang isa sa kanila ay may tapal ng bandage sa kanang bahagi ng kaniyang pisngi.  "Mukhang napaaway itong mga to, ah? Buti na lang din pala wala 'yong Alex na impakta," lihim siyang natawa sa kaniyang naisip.  Umupo na siya sa kaniyang upuan at hinintay na dumating ang kaniyang kaibi

   Tahimik akong nakaupo sa sofa ng bahay na aking binili noon na ngayon ko na lang ulit nadalaw, ilang taon na rin pala ang lumipas mag mula ng huling punta ko rito. Parang kalian lang, ang bilis ng panahon.  “Ito kasi si Trixie, e. Hindi ko tuloy nabili ‘yong dapat kong bibilhin.”  “Aba, ang tagal mo kaya kumilos. Mahiya ka naman sa amin, ikaw na lang kaya inaantay namin.”  “Oh, dito pa nagtalo. Pumasok na nga tayo.”  Naririnig ko na ang mga boses ng mga inaabangan ko sa pintuan pa lang. Biglang bumakas ang pinto at nasubsob pa sa sahig pagkapasok si Jasper. Saglit silang natigilan ng mapansin na nila akong lima. Daig pa nakakita ng multo sa gulat.  "Aba't babaita ka, saan ka nanggaling?" tanong ni Trixie sa akin nang maka-recover sa