“ครั้งก่อนฉันถามเขาไปแล้ว แต่เขาก็ยังไม่รับปากเลย”“ไม่ใช่ว่ากลัวคุณปู่จะดูออกหรอกใช่ไหม? ”“จะมองอะไรออกได้กันล่ะ? ” อวิ๋นซูรู้สึกว่าหลินเหมียวเหมียวคิดมากเกินไป “ถ้าเขาเป็นลูกชายที่ร่ำรวยและมีเกียรติจริงๆ...…คนตระกูลอวิ๋นจะมองไม่ออกเลยหรือไง? ”หลินเหมียวเหมียวลูบคางของเธอ “ก็จริง ยังไงซะหากคุณปู่ต้องการพบเขา เธอก็พาเขาไปแสดงตัวให้ท่านดูเถอะ จะได้ให้ท่านช่วยเธอตรวจสอบด้วย”“งั้นก็ช่างมันเถอะ...... ” อวิ๋นซูก้มหัวลง “ตอนนี้เฮ่อหย่วนเจ๋อกำลังตามหาเขาไปทั่ว ถ้าฉันพาเขาไปหาคุณปู่ แบบนั้นฉันก็เหมือนกำลังตีปากกระบอกปืนอยู่ไม่ใช่รึไง? ”“นี่มันง่ายมากเลยนะ คุณปู่รักเธอมากขนาดนั้น เธอก็แค่บอกคุณปู่ว่าอย่าบอกเฮ่อหย่วนเจ๋อไม่ได้เหรอ? อีกอย่าง...… ”หลินเหมียวเหมียวแกล้งเธอ “เธอไม่ต้องการการยอมรับจากคุณปู่รึไง? ”หลินเหมียวเหมียวเป็นสหายที่ดีของอวิ๋นซู คำพูดของเธอก็สะท้อนไปถึงหัวใจของอวิ๋นซูได้ทันทีเมื่อเห็นว่าเธอเงียบไป หลินเหมียวเหมียวก็ลากเธอออกจากห้องน้ำและตะโกนบอกเฮ่อเยียนสือที่ยืนอยู่ข้างเตียง “เฮ่อเยียนสือ”เฮ่อเยียนสือขมวดคิ้ว มองไปทางอวิ๋นซูที่กำลังก้มศีรษะลง เธอหน้าแดงด้วยคว

ระหว่างรอลิฟต์ อวิ๋นซูก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “อารองแต่งงานแล้วจริง ๆ เหรอคะ? ”ชายชราพยักหน้า “ใช่แล้ว ตอนนี้ดูเหมือนว่าการตัดสินใจของเขาที่จะกลับมาเพื่อแต่งงานแบบสายฟ้าแลบนั้นจะเป็นเรื่องจริง”สายฟ้าแลบ แต่งงานสายฟ้าแลบเหรอคะ?อารองเองก็แต่งงานแบบสายฟ้าแลบด้วยเหรอ?“ใช่แล้ว” ชายชราถามขึ้นทันที “ครอบครัวของหลานเห็นด้วยกับข้อเสนอสุดท้ายหรือเปล่า? ”ทันใดนั้นก็มีการพูดเข้าประเด็นเรื่องของเฮ่อเยียนสือ อวิ๋นซูถอนความคิดของตัวเองและพยักหน้าโดยไม่มีเวลาคิด“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็จองโต๊ะที่โรงแรมเทียนไห่เถอะ”“คุณปู่คะ ให้หนูเป็นคนจัดการเองเถอะนะคะ ช่วงนี้เฮ่อ......หย่วนเจ๋อตามหาเขาไปทั่วทุกที่ คุณปู่อย่าบอกเขาเกี่ยวกับการนัดเจอของพวกเราได้ไหมคะ? ”“โอ้? ” ชายชราขมวดคิ้ว “ทำไมหย่วนเจ๋อถึงตามหาเขากันล่ะ? ”อวิ๋นซูเม้มริมฝีปาก “หนู......ก็ไม่รู้ค่ะ คุณปู่สัญญากับหนูก่อนนะคะ”ชายชรากลับยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้น “ได้ ได้ ได้ ปู่จะไม่บอกเขาก็แล้วกัน แต่ว่านะ เสี่ยวซู แม้ว่าม้าที่ดีจะไม่กินหญ้าที่อยู่ข้างหลัง แต่บางครั้งถ้าหลานไม่มองย้อนกลับไป หลานก็ไม่รู้หรอก ว่าหญ้าที่อยู่ข้างหลังนั้นอ

พ่อบ้านรีบขอให้พนักงานโรงแรมเตรียมชุดน้ำชาและใบชาให้อวิ๋นซูถือโอกาสส่งข้อความถึงเฮ่อเยียนสือ [คุณปู่มาถึงแล้ว คุณต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน? ]เฮ่อเยียนสือไม่ตอบกลับพนักงานได้นำเครื่องมือขึ้นมาให้แล้วอวิ๋นซูไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยุดคิดและมุ่งความสนใจไปที่การชงชาให้กับชายชราการชงชาครั้งนี้ค่อนข้างที่จะชำนาญและไม่ประมาทเลยแม้แต่น้อยชาที่พนักงานนำมาให้คือชาผู๋เอ๋อที่คั่วสุกแล้วอวิ๋นซูหยิบกาดินเผาขึ้นมาแล้วใส่ใบชาลงไป เมื่อเทน้ำเดือดลงไป ใบชาก็ลอยขึ้นมา กลิ่นหอมของชาก็อบอวลไปทั่วห้องอวิ๋นซูรีบเทชาและสะเด็ดน้ำออกอีกครั้งรอถึงครั้งที่สาม จึงค่อยเทใส่ถ้วยดินเผาสีของชามีสีดำและมีกลิ่นหอมอ่อนๆ“คุณปู่คะ เชิญค่ะ”ชายชราหยิบถ้วยชาขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม จิบแล้วพูดอย่างพอใจ “ชาที่เสี่ยวซูชงนั้นอร่อยมาก”อวิ๋นซูพูดอย่างถ่อมตัว “คุณปู่นี่ชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลยนะคะ”ชายชราโบกมือ “ปู่ไม่ได้ล้อเล่นสักหน่อย เด็กแบบหลานเนี่ย คุณปู่รู้จักดีเลยแหละ พยายามทำให้ดีที่สุดในทุกสิ่ง ดูจากการชงชาครั้งนี้เป็นตัวอย่าง ผู้เชี่ยวชาญอาจไม่สามารถทำได้ดีไปกว่าหลานเลยด้วยซ้ำ”“คุณปู่...... ”ชายชรา

ตระกูลเมิ่งก็กลายเป็นตัวตลกด้วยเช่นกันเขามาวันนี้ ก็เพื่อต้องการที่จะระบายความอัดอั้นคุณท่านเฮ่อขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “ฉันพูดถึงแค่เรื่องนัดบอดเท่านั้น แต่หลังจากเยียนสือแต่งงานแล้ว ฉันก็ไม่เคยพูดถึงมันอีกเลย ยิ่งไปกว่านั้นที่ฉันพูดถึงก็คือนัดบอด ไม่ได้พูดถึงอะไรที่มันจริงจังด้วยซ้ำ พวกเธอคิดว่าเป็นเรื่องการแต่งงานไปได้ยังไง? ”เมิ่งฮ่าวหยางพูดไม่ออก แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจจริง ๆ ที่ต้องกลั้นลมหายใจนี้ไว้ในอกของเขา“อย่างน้อยก็ควรจะได้รับการชดเชยบ้างสิ” เมิ่งฮ่าวหยางมองเฮ่อเยียนสือ “ต่อให้คุณชายรองจะแต่งงานแล้ว แต่ตอนนี้เขาเองก็ดูแลธุระกิจหลักอยู่ในประเทศ ผู้ชายน่ะ มีแนวโน้มที่จะเหงาบ่อยอยู่แล้ว ไม่สู้......แต่งงานเพิ่มอีกสักคนเป็นไง”เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็ผลักเมิ่งเหยาไปทางเฮ่อเยียนสือเมิ่งเหยาก้มศีรษะอย่างเขินอาย และใช้โอกาสนี้ปล่อยให้เธอตกอยู่ในอ้อมแขนของเฮ่อเยียนสือเฮ่อเยียนสือขยับตัวหลบไปด้านข้างเมิ่งเหยาสดุดกลางอากาศจนเกือบจะล้มหลังจากเธอยืนหยัดได้ในที่สุด ก็ได้ยินเสียงที่เรียบเฉยของเฮ่อเยียนสือ“ภรรยาผมไม่เห็นด้วย ผมไม่กล้าแต่งงานใหม่”คำว่า “ภรรยา” สองคำออกมาจา

อวิ๋นซูไม่สนใจอะไรมากนักนอกจากชายชรา เธอก็ไม่ให้ความสนใจกับใครเลย“ไม่พูดกับเธอต่อแล้ว ฉันจะโทรหาคนขับรถละ”อวิ๋นซูวางสายโทรศัพท์แล้วเรียกคนขับโชคดีที่ยังอยู่ในเขตเมือง ไม่นานก็มีคนรับออเดอร์ตอนที่อวิ๋นซูกลับถึงเป่ยเฉิง เวลาก็ปาไปห้าโมงกว่าแล้วท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดง พระอาทิตย์ค่อย ๆ ตกลงเหนือภูเขาทีละน้อย รู้สึกเงียบสงบและสวยงามอย่างไรก็ตาม อารมณ์ของเธอกลับไม่สงบเมื่อกลับถึงบ้าน เห็นรองเท้าแตะผู้ชายวางอยู่บนชั้นวางรองเท้า เธอก็รู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้นเธอทำได้แค่เก็บรองเท้าไว้ในตู้ทันทีที่เธอนั่งลง ก็ได้รับโทรศัพท์จากพ่อบ้านโจว“คุณผู้ดูแลโจว โทรหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ? ”“คุณอวิ๋น คุณกลับมาที่เป่ยเฉิงแล้วหรือยังครับ? ”“อืม ฉันเพิ่งกลับมาค่ะ”“คุณท่านอยากให้คุณไปที่โรงพยาบาลหน่อยน่ะครับ”อวิ๋นซูนึกถึงคำพูดของหลินเหมียวเหมียว หัวใจของเธอก็เต้นรัว และเธอก็โพล่งออกมา “คุณปู่สบายดีใช่ไหมคะ? ”“ไม่ใช่คุณท่านหรอกครับ” พ่อบ้านโจวเดาว่าเธอได้ยินอะไรบางอย่างมาบ้างแล้ว เขาจึงไม่ได้ปิดบัง “เป็นนายน้อยที่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ครับ ตอนนี้อยู่ในโรงพยาบาล”อวิ๋นซูอยาก