JETTIsang linggo ang nagdaan na tanging tubig lang ang naging pantawid ko para mabuhay. Hindi ako makakain. Hindi ako makatulog. Tuwing ipipikit ko ang mga mata ko ay mukha ni Carcel ang nakikita ko sa bawat sulok. Bawat paghinga niya ang nalalanghap ko at ang presensya niya ang yumayakap sa akin. Hindi ako makabangon sa kama na halos magmistulang isang lumpo. Panay iyak lang ang ginagawa ko habang nakahimlay sa kama.“Jett, hindi ka na kumakain! Mamamatay ka niyan sa ginagawa mo. Maawa ka sa sarili mo, Jett, lumaban ka! Kayanin mo!” Tanging boses lang ni Lola Flor ng naririnig ko at ang pilit niyang pagpapalakas ng kalooban ko.Walang humpay sa pagbabagsakan ang aking mga luha sa tuwing naaalala ang pagtataksil ni Carcel. Binaon ko ang mukha ko sa unan at muling napahagulgol ng malakas. “L-Lola…Pinagtaksilan ako ni Carcel sa kapatid ko na si Gianna… ‘y-yung inaalagaan kong pamangkin, anak pala ng aking asawa!! A-Ang masakit pa roon ay nililihim sa akin nila Mommy at Daddy para prote

JETT“Ano ka ba naman anak! Sinabi ko na sa iyo! Huwag mong bubuksan ang pintuan! Pero hindi ka nakikinig! Naabutan mo pa tuloy sina Jett at Callisto…”Nagising ang diwa ko nang marinig ang maingay na boses ni Tita Malou. Napakusot ako ng mga mata at naupo sa malambot na kama. Pakiramdam ko ay nakatulog ako ng bente kwatro oras dahil sa pananakit ng likod ko.“Carcel naman, dahil sa pagkalabog mo sa pintuan, nagising tuloy ang prinsesa ko.” Bigla ay mayroong humaplos sa aking pisngi at buhok. Ganoon na lang ang paninigas ko sa kama. Nagugulat akong napatingin sa katabi kong nakaupo sa kama. Iyon ay walang iba kundi si Callisto. Wala siyang saplot sa pang-itaas ng katawan kung kaya’t kitang-kita ko ang bato-bato niyang katawan. Ngunit nang matingnan ko ang sarili ko ay halos lumuwa ang mga mata ko sa gulat. Nakasuot lamang ako ng bra na siyang tumatakip sa aking dibib!!Pero mas nagugulat ako nang unti-unting naglakbay ang mga mata ko sa lalaking nakatayo sa pintuan ng kwarto. Walang

CARCEL“Papasukin niyo ako! Nasaan si Jett? Kailangan ko siyang makausap! Kailangan naming mag-usap!” nagpupumilit akong pumasok sa malaking gate ng mansyon ni Lola Flor.Pinipilit din naman akong harangan ng apat na mga gwardiya. “Pasensya na talaga, Ser, pero hindi pu-puwede pumasok ang sinuman sa pamilyang Rossi at Salvatore. Naka-ban na kayo rito, Ser.”“Kahit sandali lang, ilabas niyo na lang si Jett! Kailangan ko siyang makausap!”“”HIndi nga puwede, Ser! Mabuti pa ay umuwi na lang kayo at huwag nang mambulabog pa. Nakakagambala kayo para sa lahat ng mga tao rito, Ser.”“Fuck it!” sinapak ko ang guwardya na tumulak sa akin at kanina pa panay paliwanag.“Aba, gago ka ah!” Kaagad din akong nakatanggap ng sapak mula sa mga kasama niya.Pero hindi ako pumayag na matalo at tumumba. Kahit pinagtulungan nila ako ay panay ang pagbato ko ng sapak, na agad nilang iniiwasan.“Tumigil ka na, Ser! ‘Wag ka nang manggulo at baka kung saan pa mauwi ito!” anang isang guwardiya.“Come at me I don

JETT5 YEARS LATER…“Ayan! Bagay na bagay sa inyo ang red dress, Madam! Saktong-sakto! Kung iyan ang susuotin niyo sa engagement party ng anak niyo, paniguradong pagtitinginan kayo ng mga in-laws mo!” puno ng pambobola kong papuri sa aking numero unong customer.“Bagay na bagay? Saktong-sakto?” tinaasan niya ako ng kilay. Saka siya tumalikod sa akin upang ipakita ang zipper ng red dress na hindi masarado dahil sa lapad at taba ng kanyang likod.“Ay jusko po!” hindi napigilan ni Yuna at Vicky ang mapasigaw ng iisang salita dala ng gulat.Saka may namumulang mukha sa galit na muling humarap sa akin si Madam Edna. “Eh kahit kailan palpak talaga ang tailor shop ninyo eh! Hindi kayo marunong magsukat!! Hindi ko masarado ang zipper at sobrang sikip sa akin nitong dress na pinapagawa ko sa inyo, hindi ako makahinga!!”Sunod-sunod akong napalunok. Tiningnan ko mula ulo hanggang paa ang katawan ni Madam Edna---ang numero unong customer namin na mahilig pumutak na parang kinakatay na biik. Akal

JETT “Sino ka?” bungad na tanong sa akin ni lola Flor nang itulak ko ang kanyang wheelchair patungo sa dining room. “Ako po ang minamahal niyong apo, lola.” may kirot man sa dibdib ay nakangiti kong tugon sa kanya. Pinuwesto ko ang kanyang wheel chair sa pinakasentrong upuan sa hapagkainan. “Ganoon ba?” wala sa sarili niyang tanong. “Eh bakit tayo nandito?” “Dahil po kakain tayo ng hapunan. Ngayon na lang po ulit tayo sabay na kakain dahil masyado na akong abala sa trabaho, lola.” Pagkatapos siyang asikasuhin ay pinuwesto ko naman si Jelly ng upo sa kanyang tabing harapan, bago ako umupo sa tabi nito. “Eh ikaw? Sino ka naman bulinggit?” takang tanong ni lola sa aking anak. “Jelly po, lola! Apo mo po ako sa tuhod!” magiliw naman nitong tugon. Napangiti ako at hinaplos ang buhok niya. Nakanguso itong tumingala sa akin. “Mama, palagi na lang akong tinatanong ni lola kung sino ako.” “Pagpasensyahan mo na dahil may sakit si lola. Pero deep inside, lahat tayo kilala niya, okay?”