My Fubu is the Father of My Child

“Oh my gosh! Our baby princess is here!”Natutuwa ko namang pinanood na tumakbo palapit si Anya sa mga kapwa ko nurse at iilang mga doctor na naroon sa aming area. Walang pasok ngayon si Anya at saktong nasa vacation si tita-ninang Eli niya kaya naman sinama ko na lang muna siya sa hospital. “Hello po, nurses and doctors!” tuwang-tuwa namang bati ni Anya na tumatalon-talon pa habang pinalilibutan siya ng mga kaibigan ko. “Sinama ko muna rito at walang magbabantay sa kaniya sa bahay,” ani ko habang nilalapag ang gamit ko at baon na gamit ni Anya sa aking table. “Naku, mabuti naman! At stress na stress na kami dito sa ward! Now that Anya is here, may magbibigay aliw na naman sa atin!” ani Manny, one of the nurses.“Hay naku, paglalaruan niyo na naman ang anak ko...” ani ko habang nakaupo na at pinapanood sila. “Do you want lollipop, Anya?” tanong naman ni Doc Russell, isang pediatrician kaya naman laging may baong lollipop.“Yes! I want wolipop!” bibong sagot ni Anya. “Then your wo

“What?! Roscoe is in your hospital?!” Mabilis kong tinakpan ang bibig ni Eli nang sumigaw siya matapos ko ikwento sa kaniya ang nangyari kahapon sa Hospital. Alas sais na ng umaga at oo, inabot na kami ng umaga kakainom at ka-kausap tungkol sa lalaki. Kakauwi niya lang kasi kaninang alas tres ng umaga galing Laguna at imbis na magpahinga ay nag-aya pang mag-inom ang gaga. Dahil hindi rin naman ako papasok sa Hospital ngayong araw ay pumayag na lang din ako. “Huwag kang maingay at baka magising si Anya!” suway ko sa kaniya. “Oh, shit. S-Sorry!” pasigaw niyang bulong. Napabuntong-hininga na lamang ako at bumalik sa pagkakasandal sa sofa. Hanggang ngayon ay sariwa pa rin sa’kin ang mga nangyari kahapon. Kung tutuusin ay parang napakabilis ng mga pangyayari... Pero limang taon na ang lumipas simula ng huli ko siyang nakita. Mabilis pa rin ba iyon? Eh, sa limang taon na lumipas napakarami nang nagbago lalo na sa pisikal niya! He’s already 29 and I’m 27 when we first met in the bar an

Kagat ko ang aking kuko habang patuloy ang pagtaas-baba ng aking paa habang hinihintay ang text ni Eli. Sabi niya ay siya na ang magch-check ng records ng owner sa apartment building ni Roscoe kung nagsasabi ba talaga ng totoo ang lalaki. Gustuhin ko man na ako mismo ang mag check ngunit nahihiya na akong mag leave at ipasa ulit kay Manny ang mga gawain ko. "Nurse Aya, may problema ba?" Napatingin ako kay Nurse Wilma, ang aming head nurse na kakarating lang ngayon. Kaagad akong ngumiti at umiling. "Wala po," sagot ko at ibinalik na ulit ang tingin sa phone. "Hindi ka na ba ina-acid?" tanong pa nito. "Uhm... Hindi na po. Thank you po sa pag-aalala," sagot ko, nasa phone pa rin ang tingin. "Mabuti naman. Pero mas mabuting ipa-check mo na rin 'yan kay Dr. De Zarijas mamaya." At sa isang iglap ay nabitawan ko ang cellphone ko at mabilis na bumaling sa kaniya. Nagulat din siya sa naging reaksyon ko kaya naman kaagad ako nagpeke ng tawa at napakamot sa aking ulo. "D-Dr. De Zarijas

Napahawak ako sa aking ulo sa sobrang sakit nito. Pagkagising kaninang umaga ay kahit may hangover ay pinilit kong pumasok ngayon sa trabaho. Si Eli na rin muna ang naghatid kay Anya sa daycare kaya naman sobrang aga ko ngayon sa Hospital. "Mabuti na rin 'to at makakapagpahinga pa ako..." bulong ko habang sinisilip ang labas ng ward na kakaunti palang ang tao. Wala pa rin ang mga kasamahan ko kaya naman umupo muna ako sa swivel chair ko at sinandal ang katawan. Tinakpan ko ng panyo ang aking mukha at nagpasya ng umidlip. Naparami ata ang inom ko ng beer kagabi at hindi ko man lang naalala kung paano ako nakauwi sa apartment namin. Hindi rin naman sumagot si Eli nang tanungin ko siya kanina kaya kinibit balikat ko na lamang. Ang mahalaga ay nakauwi ako ng ligtas kahit lasing! "Huh?" Nangunot ang noo ko nang maramdaman ko ang paggalaw ng swivel chair ko. Nang alisin ko ang panyo sa mukha ay gano'n na lamang ang panlalaki ng mata ko nang makita si Roscoe na nakaupo na sa harapan ko.

"Is Mommy's okay?" I blinked and looked at my daughter who was sitting in the passenger seat. It's now seven in the morning at ihahatid ko siya ngayon sa kaniyang day care school. Hindi ko man lang namalayan na kanina pa ako tahimik at hindi man lang kinakausap ang anak.I quickly smiled and softly caress her hair. "Yes, baby. Why would you ask that? Does mommy look not okay?" I asked softly. "Yeah... You didn't pway with Anya this mworning. Anya is worried... and sad..." Anya said, her eyes filling with tears.A pang of guilt tugged at my heart as I watched her eyes. Sakto ay nakarating na kami sa kaniyang daycare school kaya naman ini-park ko agad ang kotse. I quickly wiped her tears and gently squeezed her hand."Oh, no my precious baby... there's no need to worry. Mommy's just a little tired, hm? I'm sorry, my love..."She pouted and sniffles. "Really?" she still seemed concerned. Hindi ko mapigilang mapangiti habang pinapanood siyang punasan ng maliit niyang kamay ang sarili