Nanlaki ang  aking mga mata sa kanyang tanong sa akin. “Saan mo natutunan ang salitang iyan? Sa kanya rin ba?” namumula kong tanong sa labis na hiya at inis sa kanyang tanong sa akin.“Sabi na nga ba! Masamang tao ‘yang Trey na ‘yan! Ka-doktor-doktor tinuturuan ka ng mga maling asal! Huwag na huwag ka ng lalapit sa lalaki na ‘yan, Joaquin! Sinasabi ko sa ‘yo ‘yan kung ayaw mong maging isang tulad ng manlolokong doktor na ‘yan!” gigil na gigil kong sabi sa kanya.Tinignan niya lang ako at walang salitang lumalabas sa kanyang bibig,“Anong tinitingin-tingin mo riyan? Hindi ka ba sasagot?” gigil kong tanong sa kanya.Habang naghihintay kung anong kanyang sasabihin ay bigla na lang umangat ang gilid ng kanyang labi at hindi niya na napigilan ang kanyang sarili at tuluyan na siya nagpakawala ng sunod-sunod na pagtawa.“Anong nakakatawa sa sinasabi ko? Bakit ka tumatawa?&r

“MALAYO pa ba?” tanong ko dahil kanina pa kami naglalakad at unti-unti nang nakakaramdam ng pagod ang aking mga binti dahil sa layo ng aming nilalakad.“Malapit na,” maikling tugon ni Joaquin.“Kanina po ba sinasabi ‘yan pero hindi pa rin tayo nakakarating sa paroroonan natin,” pagod na angal ko.“Konting tiis na lang, malapit na talaga tayo,” wika ni Joaquin.“Sana nga malapit na dahil hindi ko na talaga ka—”Naputol ang aking pag-angal ng biglang sumigaw si Joaquin.“Narito na tayo!” masaya niyang sigaw.“Sa wakas, nakarating din,” nakahinga kong sabi.Matapos  ang hindi ko malamang oras ay sa wakas  nakarating— Hindi ko na nagawang ituloy ang aking sasabihin nang makita ko ang nasa aking harapan. Nanlaki ang aking mga mata nang makita ko napakagandang talon sa aking harapan.“Napakaganda,” sabay

BUMAGAL ang oras nang sandaling dumapi ang mga labi ni Joaquin sa aking mga labi. Sa bawat pagkain niya sa aking mga labi ay siya ring pagkain ng aking bibig sa kanyang mga labi at habang lumalalim ang mga halik namin ay kusa na ring gumalaw ang ibang parte ng aming mga katawan. Ang aking mga kamay na dahan-dahan na hinihimas ang matikas na pangangakatawan hanggang sa inilingkis ko ang mga iyon sa kanyang leeg. Hinila niya ako papalapit sa kanya dahilan para dumikit ang aming mga katawan at maramdaman namin ang init na inilalabas ng aming mga katawan dahil sa aming maigting na paghahalikan. Kapwa habol ang aming paghinga nang pakawalan niya ang aking mga labi.“Mahal kita, Helen,” aniya na punong-puno ng emosyon.“Mahal din kita, Joaquin,” tugon ko at muli niya akong hinalikan nang mariin habang dinadala niya ako papasok sa k’weba na nasa likod ng talon.Pumunta kami sa tila batuhan na naroon na animo’y na may altar at doon na

LAHAT ay abala at masayang naghahanda sa malaking salo-salo na pinagplanuhan lahat ng mga mamamayan ng Brgy. Pinagsanjan bilang pasasalamat nila sa amin sa paggaling nila sa epidemyang kumalat sa kanilang nayon.“Maraming salamat, Binibining Helena. Hindi niyo po alam kung gaano kami labis na nagpapasalamat dahil sa malaking tulong na inyong ginawa sa lahat ng taga-rito sa nayon ng Pinagsanjan,” wika ni Mang Waldo.“Naku, wala po iyon sa akin hindi niyo na po kailangan gawin ito. Ang nais ko lamang po ay matulungan kayo dahil iyon lang po ang aking makakaya,” saad ko na medyo nahihiya. “Maliit na bagay lamang po ‘yon.” Dagdag ko.Hinawakan ni Aling Siony ang aking kamay dahilan para magtagpo ang aming mga mata.“Hindi iyon maliit lang na bagay sa amin, Binibining Helena. Iniligtas mo kami sa bingit ng kamatayan at ang manatiling buhay hanggang sa puntong ito ay malaking pasasalamat na namin iyon dahil ito la

NAGDAAN ang mga araw na naging mapayapa ang paninirahan namin sa Brgy. Pinagsanjan matapos na umalis sina Don Emilio at Mateo para bumalik sa bayan ng Amadeo. Tumanggi pang sumama si Mateo at gusto magpaiwan ngunit hindi ito pinahintulutan ni Don Emilio sa kadahilanang kailangan siya nito sa pamamahala ng mga Guardia Civil at pagmamanman sa mga ito at baka mayroong pang traydor sa kanilang mga tauhan. Kaya labag man sa kalooban ni Mateo ay sumama siya kay Don Emilio pabalik ng Amadeo. Habang kami nina Joaquin, Doña Celestina, Nina at Lita ay namuhay ng normal at simple sa maliit na tahanan nina Lola Nilda at Mang Prospero ay napagdesisyunan ni Joaquin na magtayo rin ng sariling bahay para sa amin nina Doña Celestina.“Hindi mo naman kailangan gawin ito Joaquin kasya naman tayo sa bahay namin,” dinig kong wika ni Mang Prospero na tinutulungan si Joaquin sa pagbiyak ng mga kawayan sa maliliit na piraso para gawing dingding ng kabahayan.“M