Hindi ko alam kung ilang oras o gaano katagal akong pasalampak na nakaupo doon at umiiyak. Kumagat na lang ang dilim ay naroon pa rin ako. Hinintay na mabuhay ang mga ilaw sa loob ng bahay dahil umaasa akong nasa loob lang nito si Chaeus ngunit muli akong nabigo. Kasabay ng paglamon ng dilim sa buong paligid ay nilunok din nito ang kabuohan ng kanyang bahay na dati ay napakasigla at punong-puno iyon ng buhay. Iika-ika na akong tumayo. Pinagpag ang dumi na kumapit sa suot kong damit. Nanghahapdi pa rin ang aking mga mata. Namamaga iyon sa ginawa kong patuloy walang humpay na pag-iyak kanina. "Hihintayin pa rin kita, gaano man iyon katagal." humihikbing turan ko na puno ng pait at sakit. "Hihintayin kitang bumalik at magpakita, Chaeus."Isang sulyap pa ang ginawa ko sa pintuan ng bahay niya at mabagal na akong lumakad palayo. Basag na basag ang pakiramdam ko ng mga sandaling iyon pero hindi ako nawawalan ng pag-asa. Si Chaeus iyon. Sobrang mahal ako. Baka nagpapalamig lang siya. Hindi

Nasa kalagitnaan ng February nang mapansin ko na hindi nabawasan ang mentruation pads ko sa lalagyan. Regular ang buwanang dalaw ko at ni minsan ay hindi ako na-delay. Recorded madalas iyon kung kailan nagsimula hanggang kung kailan ito nagtapos. Hindi ko iyon nakakaligtaang gawin. "Hindi ba ako nagkaroon ng dalaw last month?" nagtatakang tanong ko habang pilit iyong iniisip. Inabot ko na ang cellphone at tiningnan ang calendar ko doon na si Chaues mismo ang nagturo. Imposible na makalimutan ko iyon. "Hindi nga yata!" bulalas ko pagkakita na wala akong markang ginawa doon, nilalagyan ko iyon ng marka kada first day. Wala iyong palya dahil katawan ko ito. "Nakalimutan ko lang markahan?" Hindi ko ito pwedeng malimutan dahil madalas ko itong gawin ever since na may nangyayari na sa amin ni Chaeus. At palaging first day ng dalaw ko ito ginagawa. So baka nga hindi ako niregla last month, nakalimutan ko lang ng dahil problemado. There's no chance na makalimutan ko talaga iyon. Kahit gaa

Ang isang Linggong planong business trip nila Daddy ay nagbago at tumagal iyon ng isang buwan sa hindi ko malamang dahilan. Wala silang sinabing reason. Ang nakarating lang sa akin ay ang salitang extended daw sila ni Azalea doon. "Kung may kailangan ka, sabihin mo lang para magawan namin ng paraan." ani Daddy sa tawag. "Sige, Daddy..."Sanay naman akong mag-isa kaya hindi na ito big deal sa akin. Naging pabor pa nga iyon. Sa loob ng isang buwang iyon ay naging buwelo ako. Nagawa kong lumabas ng bahay at mamasyal ng ako lang. Hindi ko rin kasama ang mga kaibigan. Wala lang, naglalakad lang ako at nagbibigay ng mas mahabang oras para makapag-isip-isip. Ginamit ko rin ang pagkakataong iyon upang magpa-check up ako sa OB. Tutal ay 18 na ako kaya hindi na ako hiningian ng consent ng parents o sobrang lucky ko lang na hindi sila mahigpit."Sure po kayo na hindi na kailangan ng parents—"Sinabi ko lang naman na naka-fixed marriage ako at busy din ang asawa ko sa business trip kaya solo la

Nanginginig ang laman na dumeretso ako sa kwarto at doon umiyak nang umiyak para ilabas ang lahat. Hindi ko matanggap ang sinabi ni Dad na paraan. Wala na ba siyang ibang maisip bukod doon? Bakit kailangan niyang tahasang sabihin sa akin na ipapatanggal niya ang bata sa tiyan ko? Kumukulo ang dugo ko sa suggestion niya para lang makaligtas siya sa anumang kahihiyan. Sukdulan na umabot siya sa pagpatay sa sarili niyang dugo at laman? Hindi ako papayag. Hindi pwede! Kung ipipilit niya, isama na niya ako sa tatanggalan niya ng hininga. Wala naman sa kanyang kasalanan ang bata, bakit idadamay? Sisiguraduhin kong hindi niya magagalaw ang batang ito na nasa sinapupunan ko kahit na umabot pa sa puntong palayasin niya ako dito. "Hindi papayag si Mama, baby. Hindi ako papayag na mangyari iyon. I'm gonna keep you alive, baby. Isisilang ka. Makikita mo kung gaano kaganda ng mundo. Maririnig ko ang iyak mo, maririnig mo ang boses ko. Aalagaan kita, maniwala ka sa akin." Kinabukasan ay maaga a

Napilitan akong mag-online class sa unang taon ko sa college para lang hindi ako mahuli sa klase. Tiniis ko iyon kahit na nahihirapan sa pagbubuntis. Hindi ko kailangang araw-araw mag-biyahe para pumunta ng University. Sina Daddy at Azalea ang pumunta ng school ko at nakipag-usap mismo sa principal. Saka na lang ako papasok ng face to face after manganak at makabawi na ng lakas. Mahirap pero pilit na kinaya ko iyon. Nanatili ako sa bahay. Lumalabas lang kapag may check up. Ang garden at pool ang naging main tambayan ko at naging saksi sa halo-halong emosyon ko. Maraming mga bagay akong nami-miss gawin pero naisip ko na mababalikan ko naman silang lahat kapag nanganak na ako. Iyon na lang ang iniisip ko kapag nilalamon ako ng mga ito."Kailangan mong maglakad-lakad para naman hindi ka mas mahirapang manganak, Hilary." palaging paalala ni Azalea sa akin araw-araw. Gusto kong maging normal delivery. Ayoko na magkaroon ng hiwa sa tiyan. Though wala naman akong magagawa kung iyon ang kap