HILARY EL FUENTE POVIlang beses kong hinila pababa ang suot na palda. Hindi na ako sanay magsuot ng uniform. January ng sumunod na taon ako nakabalik sa school na face to face. Hinintay muna nina Daddy at Azalea na maka-recover ang mental health at katawan ko. Panay ang iyak ko matapos na ma-discharge sa hospital dahil wala kaming baby na kasama umuwi ng bahay. Hindi ko man iyon pinapakita sa kanila, alam kong dama nila ang depression ko. "Kumain ka ng marami para mas mabilis kang maka-recover, Hilary." dulot palapit ng pagkain ni Azalea sa akin, "Sobrang payat mo na, hija..."Hindi niya ako magawang tingnan sa mata. Siguro ay nako-konsensiya siya kapag nakikita niya ako. Hindi naman niya kasalanan ang nangyari, dapat pang magpasalamat ako sa mga ginawa niya. Tinulungan niya akong resolbahin ang problema. "Thanks."Bagama't ngumingiti pero deep inside ay sobrang basag ako. Durog na durog. Gusto kong itanong kay Azalea kung kumusta na ang baby ko, kaso noong minsang subukan ko ay si

ZACCHAEUS PARKENSON POV"Papa, is it too much to ask to go near Mama?" Hinila-hila pa ng munting mga kamay ni Zaria ang palad ko upang kunin ang atensyon. Mahigpit ang hawak ko sa kamay niya habang nakatayo kami sa may gate ng venue kung saan ginaganap ang graduation rights nina Hilary. Kanina pa kami roon. Matamang nakatanaw lang sa abot-tainga ang mga ngiting si Hilary habang nasa itaas ng stage para kunin ang diploma kasama niya si Tito. "Papa?" Namamawis na ang mga kamay ko, kanina ko pa sana iyon gustong gawin. Ang lumapit sa kanila at mahigpit na ikulong si Hilary sa aking mga bisig. "No, Zaria, that is not possible right now.""Why Papa?" tingala niya sa akin gamit ang mga mata niyang puno ng pagtataka, kahawig iyon ng mga mata ni Hilary. Maamo at inosente. "You promised me that we would surprise her now."Hindi ako sumagot. Sa mga sandaling iyon ay wala akong maisip na paliwanag. Oo, sinabi ko nga iyon para tumigil na siya sa kakatanong. "So, I am not allowed to give her

HILARY EL FUENTE POVHabang naglalakad ay ilang beses na umiikot ang mga mata ko sa kawalan nang saglit na sumagi sa isipan ang ginawa sa akin ng mga kaibigan last week. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin iyon magawang kalimutan. Paasahin ba naman nila akong naroon ang Tukmol sa bar. Kumabog lang ang puso ko sa excitement para sa wala. Ang buong akala ko pa naman ay makikita ko na siya. Umasa lang ako pero wala naman pala. "Nasaan na siya?" medyo iritable na ang boses sa kanila, "Kanina pa tayo mababali ang leeg dito."Nagkatinginan sila. May kahulugan iyon. "Gumamit lang ng banyo—""One hour? Sigurado ba kayong narito iyon?" agad na putol ko sasabihin sana ni Josefa. Kanina pa ako nakaupo doon at naghihintay."Oo nga, narito nga siya." patunay pa ni Shanael. Ipinakita pa ni Vaughn sa akin ang picture nila na kinuha raw kuno niya sa mismong araw na iyon. Hindi naman sa nagdududa ako, but knowing the panahon ngayon na pwede na ang lahat ma-edit. "Tsk, huwag niyo na nga akong lokoh

"Nasaan na kayo? Kanina pa ako narito. Maiiwan na lang tayo ng plane!" pasigaw na ang boses ko. Ayoko pa naman sa lahat ay iyong paimportante at pinaghihintay ako ng matagal. Ilang oras na akong naghihintay sa kanila. Nauna na rin ako sa kanila sa airport, kanina pa dapat sila naririto eh. "Ikaw lang naman ang maiiwan kapag hindi ka pa sumakay. Enjoy your vacation, Hilary. Fighting!""Ha? Hindi kayo sasama?" Bumagsak ang balikat ko sa narinig. Planado na namin ang lahat, tapos sa huli ako lang ang aalis?"Akala ko ba ay sasamahan niyo ako—""Paano kami sasama kung wala naman kaming plane ticket? Sorry na, hindi kami nakapag-book." si Josefa na proud na proud pa sa katangahan.What the heck! Anong pinagsasabi ng mga ito? "What? Kayong tatlo? Niloloko niyo ba ako?"Nagtawanan silang tatlo na parang inisahan ako. Imposible kasing makalimutan nilang mag-book ng flight. Sila pa ba? Ilang araw pa bago iyon ay sa malamang hindi na makatulog ang mga iyan. "Hindi ba nga gusto mo namang ma

Naburo ang mga mata ko sa kanya. Pilit inaarok kung sincere ba ang salitang lumabas sa bibig niya. Hindi rin naglaon ay tahimik na kaming nagsimulang kumakin ni Chaeus. Magkaharap. Pinapakiramdaman ang bawat isa. Kung sino ba ang una sa aming magsasalita. Panaka-nakang sinulyapan ko siya na parang kumukuha lang ng lakas upang magsimula siyang magpaliwanag. "Bakit ka noon biglang umalis ng walang paalam?" basag ko sa katahimikan na bumabalot sa amin. Saglit siyang natigil sa pagsubo. Nababad ng ilan pang mga minuto ang mata niya sa mukha ko. Inaasahan niya siguro ang tanong ko. Walang kahit na anong bahid ng pagkabigla sa kanya eh. "Dahil nakiusap noon sa akin si Mom—""Hindi mo man lang ba naisip ang kalagayan ko? Basta mo na lang sinunod ang gusto ni Azalea?Bigla kang naglaho. Walang pasabi. Alam mo ba kung ano ang mga naging impact sa akin noon?"Ang buong akala ko ay okay na ako dahil ilang taon na rin naman ang lumipas pero hindi pa pala. May bahid pa rin ng poot at galit ang p