เย่เจียเหอรีบเลื่อนอ่านข้อความ เมื่อมองเห็นข้อความตำหนิที่ผิดเพี้ยนจากความจริงไปนั้น นิ้วมือของเธอก็สั่นเทาขึ้นมาเธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีวันนี้ คนธรรมดาอย่างเธอจะถูกเปิดโปงต่อหน้าสาธารณชนแบบนี้ได้ต่อให้ปกติเธอจะเป็นคนโผงผาง และมีความแข็งแกร่งมากพอแต่เมื่อต้องเผชิญกับเรื่องแบบนี้ เธอก็ทำอะไรไม่ถูก และข่าวลือที่เต็มไปหมดนี้ ควรจะควบคุมอย่างไรดี?ไม่นานกริ่งประตูบ้านก็ได้ดังขึ้นเย่เจียเหอเปิดประตู และเซี่ยหลิงก็พูดอย่างกระหืดกระหอบว่า "เจียเหอ บทความพวกนั้นเพราะมีคนต้องการใส่ร้ายเธอ ใช่หรือเปล่า? เป็นนังมือน้อยนั่น? ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าเธอจะทำเรื่องแบบนั้นได้ ฉันไม่เชื่ออย่างแน่นอน!"ความไว้วางใจที่แน่วแน่ของเซี่ยหลิงเช่นนี้ทําให้เย่เจียเหอซาบซึ้งใจจนอยากร้องไห้ออกมานอกจากพ่อแล้ว เซี่ยหลิงก็เป็นคนแรกที่เชื่อมั่นในตัวเธอแต่ลู่จิ่งโม่ กลับสงสารผู้กระทําผิดคนนั้นจากนั้นเย่เจียเหอก็ได้เล่าเหตุการณ์วันที่เธอได้ช่วยคนในวันนั้นให้เซี่ยหลิงฟังด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งในที่สุดเธอก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า "เพียงแต่ฉันคิดไม่ถึงเลยว่า คุณยายคนนั้นจะเป็นคุณยายของวังโหรว ท่านน่าจะเป็นเพราะ

จู่ๆ เธอก็ยิ้มยิงฟันออกมา แล้วพูดว่า "งั้นคุณอยากจะกินอะไรล่ะ? ฉันจะทำให้คุณเอง"ไม่ว่าฝีมือการทำอาหารของเธอจะไม่เป็นเลิศ แต่ก็พอไปวัดไปวาได้ ถือว่ายังโอเคอยู่"แล้วแต่คุณเลย ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ"ลู่จิ่งโม่คลายเนกไท และเดินขึ้นบันไดไปเย่เจียเหอยิ้มอย่างบ้าๆบอๆ และเดินเข้าไปในห้องครัว โดยที่ยังมีถ้อยคำเมื่อครู่นี้ของลู่จิ่งโม่วนเวียนอยู่ในหัวงั้นก็หมายความว่า เขาออกทริปธุรกิจ ไม่ได้อยู่กับวังโหรวผู้หญิงคนนั้นนอกจากนี้ ทันทีที่เขาลงจากเครื่อง เขาก็มาที่มหาวิทยาลัยไห่เฉิงกับเธอเพื่อปกป้องเธออีกด้วยและเธอก็ยิ่งรู้สึกว่า สามีของเธอเริ่มมีความอบอุ่นขึ้นมาเรื่อยๆแล้วในที่สุด เธอก็ทำอาหารออกมาสองสามเมนู หุงข้าวอย่างเรียบร้อย และเตรียมที่จะขึ้นไปเรียกลู่จิ่งโม่ให้ลงมาแต่พอเดินไปถึงประตู เธอก็ได้ยินเสียงที่อ่อนโยนและนุ่มนวลของชายหนุ่มดังแว่วมาจากข้างใน"โหรวเอ๋อร์ คุณไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ? จะไม่กินข้าวได้อย่างไรกัน?" แม้เขาจะยังตำหนิอยู่ แต่น้ำเสียงนั้นกลับอ่อนโยนเป็นอย่างมาก "คุณน้ำตาลในเลือดต่ำมาโดยตลอด แล้วทำไมจะต้องทรมานตัวเองแบบนี้ด้วย?"ไม่รู้ว่าทางนั้นได้พูดอะไรอยู่ แต่เ

ขณะที่พูดลู่จิ่งโม่ก็ได้เดินมาหาเย่เจียเหอเมื่อเห็นวังโหรว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด บอกไม่ได้ว่า มันเป็นความประหม่า หรือละอายใจกันแน่ส่วนวังโหรวก็มองเขา เห็นได้ชัดว่าเขาก็เพิ่งที่จะตื่นด้วยเหมือนกันพวกเขาสองคน เมื่อคืนนอนด้วยกันอย่างนั้นเหรอ?มิน่าล่ะลู่จิ่งโม่จึงไม่ได้มาอยู่กับเธอ ที่แท้ก็ถูกเย่เจียเหอ นังจิ้งจอกตัวนี้ขวางเอาไว้นั่นเองวังโหรวเก็บซ่อนความมืดมนภายในดวงตาเอาไว้ จู่ๆก็กรีดร้องออกมาว่า "ว้าย! จิ่งโม่ ทำไมคอและแขนของคุณถึงมีผื่นแดงมากมายขนาดนี้?"ขณะที่พูด เธอก็เริ่มหลั่งน้ำตาอย่างน่าสงสารออกมา "มิน่าล่ะถึงโทรหาคุณไม่ติด ที่แท้คุณก็ป่วยนี่เอง จิ่งโม่ ทำไมไม่บอกกับฉันล่ะ? ยังดีนะที่ฉันมาแล้ว ไม่งั้น แม้ว่าคุณป่วยฉันก็ไม่รู้อะไรเลย"ลู่จิ่งโม่รู้สึกว่าเธอทําเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ จึงพูดขึ้นมาว่า "ไม่เป็นไร แพ้เท่านั้นน่ะ""ทำไมถึงแพ้ขึ้นมาได้ล่ะคะ?"วังโหรวพูดขึ้นมาทันทีว่า "ฉันจำได้ว่าคุณแพ้พริกเพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้น ดังนั้นทุกมื้ออาหารจึงต้องหลีกเลี่ยงพริกพวกนี้ หรือว่า คุณเย่ไม่รู้งั้นเหรอคะ?"เย่เจียเหอยืนอยู่ข้างๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่า

เย่เจียเหอได้ตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหาที่จะเกิดขึ้น เธอจึงรีบเข้าไปขวางเซี่ยหลิงทันที "หลิงหลิง ลงไม้ลงมือไม่ได้อีกแล้วนะ ขืนยังทำต่อไป จะมีปัญหาตามมาจริงๆแล้วนะ"เซี่หลิงก็เป็นคนที่มีสติเช่นกัน แต่ครั้งนี้เธอแค่อยากจะสั่งสารผู้หญิงหน้าไม่อายคนนี้ก็เท่านั้นเองดังนั้นเธอจึงเปิดประตู และผลักวังโหรวออกไปเหมือนกับโยนขยะ"ไสหัวออกไป!"เซี่ยหลิงชี้หน้าเธอ แล้วพูดว่า "ต่อไปอย่าเสนอหน้ามาก่อกวนเจียเหออีก ฉันเจอหนึ่งครั้งก็จะกระทืบเธอหนึ่งครั้ง"หลังจากวังโหรวจากไป เย่เจียเหอก็ตบหน้าอกของตัวเอง และพูดว่า "หลิงหลิง เมื่อกี้เธอทำให้ฉันตกใจมากเลยนะ""ไม่ขนาดนั้นหรอก?"เซี่ยหลิงตบหน้าอก แล้วพูดว่า "ต่อไปหากสามีของฉันกล้าที่จะไปมีเมียน้อย ฉันจะให้เมียน้อยคนนั้นเสียใจที่ได้เกิดมาบนโลกนี้เลย!"เย่เจียเหอก็หัวเราะตาม "แต่ก็จริงนะ มันสะใจมากๆเลย! หากฉันรู้ว่าจะมีวันนี้ ฉันก็คงเข้าเรียนเทควันโดตั้งแต่ประถมแล้วล่ะ!"ขณะที่พูด เธอก็รินน้ำให้กับเซี่ยหลิงเมื่อกี้ต่อสู้กันนานขนาดนั้น แล้วก็เหงื่อท่วมตัวแบบนี้ด้วย น่าจะหิวน้ำอยู่แล้วล่ะ"หลิงหลิง วันนี้ทำไมเธอมาหาฉันตั้งแต่เช้าแบบนี้ล่ะ?"เย่

"เย่เจียเหอ ใครกันที่ให้ความกล้ากับคุณ ถึงได้กล้ามาอาละวาดที่บริษัทแบบนี้?"ลู่จิ่งโม่พูดอย่างเย็นชา "ตอนนี้แทบรอไม่ไหวที่จะประกาศให้โลกรู้ว่าคุณเป็นภรรยาของผมเหรอ คุณคิดจะทำอะไร? คิดที่จะใช้ประชานิยมมาบังคับผมหรือไง?"เย่เจียเหอคิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะมองเธอเป็นที่ชั่วร้ายได้ขนาดนั้นจู่ๆ เธอก็เข้าใจได้ทันทีว่า การที่เขาไล่พนักงานต้อนรับออก ไม่ใช่เพราะทวงความยุติธรรมให้เธอแต่อย่างใดเขาแค่เชือดไก่ให้ลิงดู และต้องการให้คนที่มารับรู้ในเรื่องนี้นั้น ปิดปากเอาไว้ให้สนิทและหัวใจของเย่เจียเหอก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรงวิธีการและความโหดเหี้ยมแบบนี้ของลู่จิ่งโม่ แม้ว่าเธอจะเรียนรู้ทั้งชีวิตก็คงทำไม่ได้!"ฉันแค่มาขอร้องคุณให้ปล่อยเซี่ยหลิงไป ฉันไม่ได้อยากเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราต่อสาธารณะแต่อย่างใดเลย"เย่เจียเหอเก็บนิสัยส่วนตัวในวันปกติเอาไว้ และพูดข้อร้องเขาอย่างถ่อมตัว "เพื่อฉัน เธอถึงไม่สามารถอดทนเอาไว้ได้ หากจะพูดตามความจริงก็คือฉันทั้งหมด!"จู่ๆ ลู่จิ่งโม่ก็หันกลับมาและเดินมาหาเธออย่างมืดมน แล้วพูดด้วยความโกรธว่า "คุณรู้หรือเปล่าว่า โหรวเอ๋อร์ถูกพวกคุณทุบตีเจ็บหนักขนาดไหน? เธอเป็นนั