Writings of Kybelle (Tagalog)

Lumipas ang mga araw, linggo at buwan na gano'n pa rin ang every day routine ko. Magkukulong sa kwarto, mag-iisip kung bakit ganito ang pakikitungo sa'kin ng mundo, iisipin 'yung mga pangyayari na gusto kong mangyari sa buhay ko. Hanggang sa hindi na kakayanin ng utak ko na mag-isip pa kaya idadaan ko naman sa paghagulgol sa isang sulok. 'Yan lang ang every day routine ko. Mapabakasyon man 'yan o may pasok sa eskwela palagi lang akong nakakulong sa kwarto at lalabas lang kapag kakain o aalis na patungong paaralan until one day, I discovered the life in social media. Loris and 63 others followed you. Napangiti ako. Nadagdagan na naman 'yung bilang ng followers ko dito sa twitter. Ang mga taong 'yan, sila ang kasiyahan ko. Pakiramdam ko belong ako dito sa online world dahil dito kaya kong ma express ang mga pighating nararamdaman ko hindi tulad ng mundong ginagalawan ko dito sa bahay. Masaya dahil puro tawanan, maingay, at magulo, pero kahit gaano pa ito kasaya ay hindi ko mada

Nang maibalik ako sa reyalidad ay kaagad akong nagtungo sa Hospital na tinext sa'kin ni mama. Pagkarating ko doon ay nakita ko sila ni papa sa labas ng isang kwarto. Morgue. Napaluhod ako sa hagulgol. "Belle, tumayo ka diyan." pagsuway sa'kin ni papa."Pa, anong nangyari kay Kyrine?" tanong ko na humahangos pa rin."Hindi pa namin alam anak. Tumawag lang sa'min ang Hospital at sinabing puntahan siya dito." sagot niya bago itinuro ang loob."Ano? This is savotage! Sino ang gumawa sa kaniya nito?!" galit na sigaw ko."Anak, huminahon ka muna. Naireport na namin ang kaso ng kapatid mo at kakaalis lang ng mga pulis." paglilinaw niya sa'kin. Hindi ko alam kung ilang beses akong nagpabalik-balik sa paglalakad habang nakahawak sa aking ulo. Hindi ko kayang pumasok sa loob dahil baka hindi na ako makalabas at saluhan na lang siyang magtaklob ng kumot. Hindi ko matanggap ang sinapit ng kapatid ko. She never deserved this! Hindi ako pumasok ng isang linggo matapos mailibing ni Kyrine at

"May seminar workshop ng journalism dito sa School sa sabado. Kapag umattend tayo pwede natin 'yun maisama sa resume." wika ni Diana.Ilang segundo din akong nakatulala dahil napapaisip ako na sumali dito.Mahilig ako magsulat pero hindi ako gano'n kamulat sa journalism writing.Workshop lang naman diba?"Tara?" sagot ko."3 saturdays 'yun." dagdag pa niya."Okay lang para sa certificate!" pag-amin ko at sumang-ayon naman dito sina Rain at Paula.Kasalukuyan kaming nag-aayos ngayon ng mga papeles para sa darating na immersion next month.Naghahanda na din ako para sa darating na mock interview namin kay Ms. Jemerlin sa makalawa.We still have 1 month left before our immersion at wala akong mailagay na kahit na anong achievements sa resume ko dahil simula noong ipinanganak ako, wala akong nagawang kahit na anong makabuluhan.Senior High School na ako ngayon and after college makikita ko na ang reyalidad ng buhay kaya kailangan ko ng matutunang makisama dito.Napagdesisyunan namin ng mga

Nakikipaghabulan ako ngayon sa tindera ng Mini-House Bank dito sa School na si ate Polly dahil kailangan ko siyang interviewhin para sa article na gagawin ko. Ang dami kasing bumibili ng mga binebenta niya at hindi ako makasingit."Ayan, finally wala ng pila!" Lumapit ako kay ate at kinuha ko ang phone ko sa bulsa para irecord ang mga sasabihin niya.Hinawakan 'yung isang Mini-House Bank. It is made from wood, popsicle sticks, and paper and it isn't just a normal money bank because it has a boundary that you can separate the coins. It's an upstairs wooden square house painted cream and dark brown. Downstairs has two windows on the left side and three doors. I believe it's a sliding door in a real house. There is a pool in the backyard which is surrounded by plants. It has also room upstairs on the left side with a door in the middle and an open space on the other side that can be used for parties and downstairs it is a garage."Ate ang ganda naman po ng binebenta niyo, pwede ko po ba k

The way he makes poetry out of nowhere.I knew it, it's him!And he knows me!Hindi ko pa rin makalimutan 'yung mga nangyari ngayong araw na'to.First time ko yatang mag stay up all night ng hindi dahil umiiyak o nagsusulat kundi dahil masaya ako.No plans for overthinking basta ang alam ko ay masaya ako.Pero si Jodi...Huminga ako ng malalim at kinuha ang aking cellphone."Jodi, are you there?" paghahanap ko sa kaniya."Can we talk, pls?" paghingi ko ng permiso niya."I have to tell you something." pag-amin ko."Alam mo ba andaming nangyari ngayong araw. Gusto mo bang malaman?" pag-alok ko sa kaniya ng hindi siya sumasagot.Naghintay pa ako ng lima, sampung minuto, ng walang natatanggap na sagot galing kay Jodi hanggang sa makatulog ako.Kinabukasan ay maaga pa akong nagising sa tunog ng alarm clock ko.6 am pa lang at 7 am ang usual start ng routine ko every day kaya nagkaroon pa ako ng extra time para magsulat ng tula.Oo, napakaaga at tula ang ginagawa ko.I need to energized myse