The Billionaire's Wife

“Good morning honey! How's your sleep hm?” Bungad ko sa anak ko na bagong gising. Niyakap ko naman siya ng mahigpit at hinalikan ko siya sa pisnge ng ilang beses. “Its okay mommy, is daddy still not home?” Napatigil ako sa biglaang tanong ng anak ko. Palagi niyang tinatanong ang bagay na iyan kapag gumigising, ngunit lagi ko namang idinadahilang matagal pa bago siya makakauwi kahit ang totoo ay wala ng kasiguraduhan kung uuwi o makikita niya ang ama niya. Dahil ngayon siguro'y nalimut na niya ng tuluyan ang alaala niya at kasalukuyan na siyang masaya ngayon sa iba.Bumuntong hininga naman ako bago sumagot. “Don't worry sweety, makikita mo rin ang daddy mo, come on, let's eat.” Pinatayo ko na siya at sabay kaming lumakad papunta sa kusina. Nadatnan naman naming hinahanda ng kasambahay ang mga pagkain.“Good morning madam.”“Good morning din po,” balik kong sagot.“Madam may tumawag po pala kanina.” Lumingon ako sa kaniya at seninyasan siyang ipagpatuloy.“May nag ha-hire po kasi sa in

Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—1 week past“Nandito ka nanaman?” Bungad ko sa taong nakita ko nanaman ng buong linggo. Walang ibang ginawa kung hindi pistehen ang buhay ko at hanapin ang utang na hindi ko naman mabayaran.“W-Wha—why? We're in the same school, it's normal.” Nginisian niya ako na pinalitan ko ng mapait na tingin.“Nye nye, hindi naman kita nakikita noon dito ah, saka ka lang nagpakita noong 4 year college ko na?”“Nakikita na kita noon, ikaw ang hindi para ka kasing walang pakialam sa paligid mo, I don't even know if you have a friend.”“So you mean, attractive ako sa 'yo?” Medyo makapal ang mukha kong tinanong sa kaniya.Ngumiwi siya sa akin. “I didn't say anything like that.” Humagalpak ako ng tawa sa sinabi niya. Deny pa eh.“Kahit na gano'n pa rin 'yon. It's rare.”“Im sorry babe, I'm late.” Kunwari akong nasuka dahil sa sinabi niya.“Kilabutan ka nga, lumayo ka sa akin allergic ako sa 'yo,” pabiro kong sabi at tumakbo paalis sa tapat ng library. Sa isang lin

Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—"NANDITO ka nanaman! Stay away!" Sigaw ko habang tumakbo palayo kay Arkien na kanina pa ako hinahabol dito sa loob ng campus. Tuwang tuwa siya sa totoo lang.“I told you! I would never stop until you pay your dept again!” sabi niya pabalik. Oo, kanina pa 'yan ganiyan, nagsisingil nanamn sa utang ko raw na hindi ko alam kung kailan ko hiniram. Napatalisod ako sa isang malaking ugat ng puno na hindi ko namalayang mayro'n pala roon. Kamuntikan na akong tuluyang makakain ng lupa ngunit nasalo ako ni Arkien. Nang tuluyan niya na pala akong mahuli ay hinayaan ko nalang ang sarili kong buhat niya at 'di nalang ako tumayo o gumalaw. Tutal kahit anong gawin ko ay hindi ako makakaalis dito. Tumatawa siyang binuhat ako papunta sa isang bench. Umupo nalang ako roon at tulalang napatingin sa kawalan.“Hey, are you okay?”“Hindi, bakit naman ako magiging okay?” Sarkastiko kong sabi sa kaniya.Tumaqa siya. “Lagi mo kasing kinakalimutan ang utang mo. Hindi mo bag

Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—“Kyahhhhhh!” sigawan sa loob ng classroom dahil sa may event daw na mangyayari rito sa school. Wala naman akong imik dito sa tabi kasi. . .“I'm not interested,” sagot ko sa katabi ko dahil tinanong ako kung sasali ba ako.“Ha? Every 4 years lang daw 'yan eh minsan nga wala pa. Minsan lang mag ganito sa college, gagraduate na rin tayo sayang kung hindi ka sasali.” Napabuntong hininga ako sa sinabi niya. Minsan nga lang ito at last ko na sa college. Kaso, wala naman akong budget para rito. Sigurado ay malaking gastos ito sayang lang at ibigay ko nalang ang gagastusin ko rito sa pangangailangan ko.“Wala rin naman akong magiging partner eh, magastos din ito. Pagiisipan ko muna,” sagot ko nalang. Tumango tango naman siya. “Sabagay, pero sabihin mo lang kapag sasali ka, may make up artist ako, Incase you need.” Napangiti ako sa sinabi niya. Kahit papaano ay may kumakausap naman sa akin dito kahit subrang alap ko sa tao. May trauma kasi ako sa mga tao,

Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—“Nakakainis. Nakakainis! Nakakainis talaga!” Sigaw ko habang nagwawala rito sa higaan ko. Idinukduk ko ang mukha ko sa unan habang umiiyak pa rin. Kahit anong gawin ko ay hindi ko talaga makalimutan ang nakita ko kanina.Actually kararating ko lang dito sa apartment at isinalampak ko na kaagad ang katawan ko sa higaan. Nawawalan ako ng gana sa lahat ng bagay. Bakit ba ganito ang nararamdaman ko? Hindi ba dapat maging masaya na lang ako kasi wala namang kami eh. Ano ba kasi 'yan kaibigan ka lang kasi bakit ba!Inabot ko ang plastic bag na puno ng pagkain. Naalala ko ang ice cream ko. Bumangon ako at matamlay na umupo habang binubuksan ang ice cream. Matigas pa naman siya buti nalang at hindi natunaw.Pagkagat ko sa ice cream ay nagising ako sa katutuhan na ako lang talaga ang may gusto. Na ako lang talaga 'yong assuming dito sa gilid na may gusto kami sa isa't isa. Panay ako singhot habang kumakain ng ice cream. Basang basa na ang pisnge ko kakaiyak